جنگاوران جوان 1: ویرانه های گورلان

جنگاوران یا رنجرها، با رفتارهای مرموز خود، همیشه ویل را عصبانی کرده‌اند. ازقضا، ویل پانزده‌ساله برای آموزش رنجر پذیرفته می‌شود. او هنوز نمی‌داند که رنجرها نگهبانان واقعی سرزمینش هستند و تا رسیدن ارتش با دشمن می‌جنگند. نبرد بزرگی در پیش است. مورگاراث فرمانروای کوهستان باران و ظلمت، نیروهایش را جمع کرده تا به سرزمین پادشاهی حمله کند. او عزم کرده که این بار از جنگ دست‌خالی برنگردد...
در بخشی از کتاب ویرانه‌های گورلان می‌خوانید:
مورگاراث، فرمانروای کوهستان باران و ظلمت، ارباب پیشین سرزمین گورلان در پادشاهی آرالوئن، برای هزارمین بار به پهنه‌ی بی‌روح و نمور پیش رویش نگاهی انداخت و دشنامی نثار کرد.
ار دار دنیا برایش هیچ نمانده بود جز ترکیب درهم و برهمی از صخره‌های فرسوده‌ی خارا، سنگ‌های غلتان و کوه‌های یخ‌زده‌ی پر از گردنه‌های پرپیچ و خم و گذرگاه‌های باریک و پرشیب. سرزمینی پر از سنگ و ریپ، که هیچ دار و درختی نداشت تا یک‌نواختی خرسنگ‌ها را به‌هم بزند.
هرچند پانزده سال پیش به این برهوت – که برایش حکم زندان را داشت – تبعید شده‌بود، هنوز می‌توانست سرسبزی و طراوت ملک قدیمش را به یاد بیاورد، تپه‌های سبز و انبوهش، رودخانه‌های پر ماهی و زمین‌های سرشار از دام و غله‌اش را. گورلان چه زیستگاه مطبوعی بود وکوهستان باران و ظلمت چه بی‌روح و ملال‌انگیز.
جوخه‌ای از وارگال‌ها در حیاط قلعه مشق نظامی می‌کردند. مورگاراث چند لحظه‌ای زیر نظرشان گرفت. به آوای موزون و خشنی که با هر حرکتی از حنجره‌شان خارج می‌شد، گوش سپرد. موجوداتی بودند زمخت و بدریخت، با تنی نیمه‌انسان و نیمه‌حیوان که با پوزه و دندان‌های نیش بلند، به خرس یا سگی غول‌آسا شباهت داشتند.
وارگال‌ها از زمان‌های دور بی هیچ تماسی با انسان‌ها در آن کوهستان دور افتاده زندگی و زاد و ولد کرده‌بودند. هیچ‌کس در تمام طول تاریخ ندیده بودشان. افسانه‌ها از قبیله‌ای نیمه‌هوشمند و وحشی حکایت می‌کردند که در کوه‌ها روزگار می گذرانند. مورگاراث پس از شورش در پادشاهی آرالوئن، ملک گورلان را بدرود گفته و به جست و جوی آن‌ها رفته بود. اگر چنین موجوداتی وجود می‌داشتند، می‌توانستند در جنگ ناگزیری که پیش رو داشت، دستش را بگیرند.