انتقادی و بالینی (بان)

انتقادی و بالینی
مقالاتی از ژیل دلوز درباره ادبیات؛ انتقادی و بالینی کتابی است که می‌توان آن را ادامه پروژه‌ای در نظر گرفت که دلوز نخستین بار در کتاب ارائه‌ی زاخر – مازُخ: سردی و شقاوت آن را کلید زد. پروژه‌ای در راستای پیوند میان امر بالینی و امر انتقادی.
دلوز از فیلسوفانی است که آثار فلسفی‌اش به شدت با هنر و ادبیات عجین است. گاه مفاهیم فلسفی را از سینما استخراج می‌کند، گاه از نقاشی و گاه از ادبیات. این البته به معنای آن نیست که در هنر و ادبیات در جست‌وجوی معنا و محتوای فلسفی باشد؛ دلوز در واقع مکانیزم‌ها و عملکردها و کارکردهای هنر و ادبیات را به مثابه فلسفه تحلیل می‌کند و معتقد است بین ادبیات و زندگی در معنای فراتر رفتن از تجربه زیسته نسبتی نزدیک برقرار است. او با همین رویکرد در مجموعه مقالات کتاب انتقادی و بالینی به سراغ ادبیات رفته و از منظر یک فیلسوف به نویسندگان مختلف و آثارشان پرداخته است تا نشان دهد که ادبیات جدا از فلسفه نیست و چنانکه در مقدمه ترجمه فارسی همین کتاب با استناد به آراء دلوز بیان شده «هنرمندان و نویسندگان بزرگ اندیشمندان بزرگی هم هستند، اما آن‌ها با ملاک درک‌ها و تأثیرها [یا عواطف] می‌اندیشند، نه بر حسب مفاهیم».
لوئیس کارول، فیتزجرالد، امیل زولا، دی. اچ. لارنس، هرمان ملویل و ساموئل بکت از جمله نویسندگانی هستند که دلوز در مقالات کتاب انتقادی و بالینی به آنها پرداخته است.
انتقادی و بالینی با ترجمه زهره اکسیری، پیمان غلامی و ایمان گنجی در نشرِ بان منتشر شده است.
درباره نویسنده: ژیل دلوز (1995 – 1925)، فیلسوف فرانسوی.