خطاب به عشق دفتر دوم

کتاب «خطاب به عشق: نامه‌های عاشقانۀ آلبر کامو و ماریا کاسارس» دفتر دوم - 1950
نامه‌های عاشقانۀ ردوبدل‌شده میان یک نویسنده و متفکر مشهور و یک بازیگر. کتاب «خطاب به عشق»، با عنوان اصلی Correspondence، مجموعه‌ای‌ست از نامه‌های عاشقانه‌ای‌ که آلبر کامو و معشوقه‌اش، ماریا کاسارس، بین سال‌های 1944 تا 1959، یعنی تا حدود یک سال پیش از مرگ ناگهانی کامو بر اثر تصادف، به یکدیگر نوشته‌اند.
این نامه‌ها را کاترین کامو، دختر آلبر کامو، گردآوری کرده و مقدمه‌ای بر آن‌ها نوشته است.
کتاب «خطاب به عشق» در ترجمۀ فارسی به چهار دفتر تقسیم شده و تا کنون دو دفتر از آن به چاپ رسیده است.
دفتر اول ترجمۀ فارسی کتاب «خطاب به عشق»، که نامه‌های کامو و کاسارس به یکدیگر در بین سالهای 1944 تا پایان سال 1949 را شامل می‌شود، مقدمۀ کاترین کامو بر این کتاب را نیز در بر دارد.
دفتر دوم کتاب «خطاب به عشق» شامل نامه‌هایی‌ست که آلبر کامو و ماریا کاسارس در سال 1950 میلادی به یکدیگر نوشته‌اند.
از خلال نامه‌های کامو و کاسارس در کتاب «خطاب به عشق» عوالم شخصی‌تر یک نویسنده و متفکر مشهور و یک بازیگر را بهتر می‌شناسیم و با وجوهی از شخصیت و زندگی و احساسات و دیدگاه‌های آنها آشنا می‌شویم که چه بسا در بررسی زندگی هنری و ادبی و حرفه‌ای‌شان به چشم نیاید یا دست کم با صراحت کمتری پدیدار شود.
کتاب «خطاب به عشق» ما را به عوالم عاشقانه و احساسی و عاطفی یکی از مهمترین و مشهورترین نویسندگان قرن بیستم می‌برد و کاموی عاشق و نیز معشوقۀ او را به ما می‌شناساند.
کتاب «خطاب به عشق» از سوی دیگر بخشی از وجوه فرهنگی و اجتماعی دورانی مهم از تاریخ قرن بیستم را، نه از منظر تاریخ‌نگارانه بلکه به شیوه‌ای شخصی و غیرمستقیم، بازتاب می‌دهد.
بنابراین در کتاب «خطاب به عشق»، از خلال نامه‌هایی خصوصی، تصویری عمومی از یک دوره به دست داده می‌شود. نامه‌های کامو و کاسارس در این کتاب روایتی از تاریخ هستند اما، چنانکه در پیشگفتار زهرا خانلو بر دفتر اول ترجمۀ فارسی کتاب «خطاب به عشق» اشاره شده، این نامه‌ها «نوعی تاریخ غیر رسمی» را به نمایش می‌گذارند و در آن‌ها می‌توان «بارقه‌هایی از تاریخ فرهنگی و اجتماعی سده بیستم فرانسه را ردگیری کرد».
پاریس ریویو کتاب «خطاب به عشق» را «دوگانه‌ای هراس‌انگیز از زندگی و هنر» و فیگارو آن را «اثری ادبی و عاشقانه‌ای بی‌نظیر» توصیف می‌کند.
متن اصلی کتاب «خطاب به عشق» اولین بار در سال 2017 منتشر شده است.

مروری بر دفتر دوم کتاب «خطاب به عشق»
دفتر دوم ترجمۀ فارسی کتاب «خطاب به عشق»، چنانکه اشاره شد، نامه‌هایی را در بر می‌گیرد که آلبر کامو و ماریا کاسارس در سال 1950 میلادی به یکدیگر نوشته‌اند. این دفتر از کتاب «خطاب به عشق» با نامه‌ای از آلبر کامو به ماریا کاسارس، نوشته‌شده در ساعت سه بعد از ظهر سه‌شنبه، سوم ژانویۀ 1950، آغاز می‌شود و با نامه‌ای کوتاه، بازهم از کامو به کاسارس، نوشته‌شده در ساعت پنج عصر هجدهم نوامبر 1950، به پایان می‌رسد.
نامه‌های گردآمده در کتاب «خطاب به عشق» هم شور عاشقانۀ کامو و کاسارس را به نمایش می‌گذارد، هم لحظات دشوار و اندوهبار و آشفتۀ آن‌ها را. در کتاب «خطاب به عشق» اگرچه عشق با تمام قوت خود بر صحنه ظاهر می‌شود اما این کتاب یکسره از عشق و شور عشق و دلتنگی‌های عاشق و معشوق برای یکدیگر نمی‌گوید.
در کتاب «خطاب به عشق» سخن از خشم و یأس و اندوه و دیگر احساسات آدمی نیز هست. این کتاب از وجوه گوناگون زندگی می‌گوید و از نوسانات احساسی و عاطفی دو آدم و احساسات گوناگونی که چه بسا دیگرانی هم که این نامه‌ها را می‌خوانند آن‌ها را، بسته به شرایطی که در آن هستند، در خود بیابند.
کامو و کاسارس در کتاب «خطاب به عشق» هم از عشق خود به یکدیگر می‌گویند و هم از روزمرگی‌ها و کارهای روزانه‌شان و نگرانی‌ها و آشفته‌حالی‌هاشان و هم از امید و روشنایی و نیز از هنر و ادبیات.
در بخش‌هایی از دفتر دوم کتاب «خطاب به عشق» ماریا کاسارس را اندوهگین از بیماری رنج‌بار پدرش می‌یابیم و در عین حال در تقلا برای زیستن و امید و روحیه دادن به خود برای ادامۀ زندگی، در میانۀ اندوه و دردی که بابت بیماری پدرش او را احاطه کرده است و عذابش می‌دهد.
دفتر دوم کتاب «خطاب به عشق» تنها روایتگر کاموی عاشق نیست. در این کتاب کاموی فیلسوف را نیز با دغدغه‌ها و نگرانی‌های فلسفی‌اش، همان دغدغه‌ها و نگرانی‌هایی که در آثارش هویداست، ملاقات می‌کنیم.

درباره آلبر کامو و ماریا کاسارس
آلبر کامو (Albert Camus)، متولد 1913 در الجزایر و درگذشته به سال 1960، داستان‌نویس، نمایشنامه‌نویس، فیلسوف و روزنامه‌نگار فرانسوی و برنده جایزه نوبل ادبیات سال 1957 است.
کامو نویسنده‌ای بود که در آثارش به بیان تأملات فلسفی خود در باب معنای هستی، موقعیت انسان در هستی و مسئولیت او در قبال دیگران و نیز در قبال فجایعی که در جهان اتفاق می‌افتد می‌پرداخت.
کامو، چه در قصه‌ها و نمایشنامه‌ها و چه در جُستارها و نوشته‌های غیرداستانی‌اش، همواره پرسشهایی بنیادین را درباره انسان و جهان و مفاهیمی نظیر عدالت، اخلاق و خیر و شر پیش می‌کشید. او همچنین به نقد ایدئولوژی‌ها و نظام‌های تمامیت‌خواه می‌پرداخت.
آلبر کامو هم منتقد فاشیسم بود و هم منتقد کمونیسم و لیبرالیسم. با قطعیت‌های ایدئولوژیک سرِ سازگاری نداشت و معتقد بود خشونت را حتی عدالتخواهانه‌ترین ایدئولوژی‌ها توجیه نمی‌کند. در مواجهه با رویدادهای سیاسی زمانه‌اش و تحلیل این رویدادها، از جمله درباره جنگ الجزایر، می‌کوشید تحت تأثیر مواضع احساسی قرار نگیرد و با شکاکیتی انتقادی به مسائل روزگار خود بنگرد.
کامو عمر کوتاهی داشت و پیش از پنجاه سالگی در تصادف اتومبیل کشته شد. عمرش اما پُربار بود و در مدتی کم آثار فراوانی از خود به جا گذاشت. کتاب‌های «بیگانه»، «طاعون»، «عصیانگر» و «کالیگولا» از جمله آثار اوست.
آلبر کامو سه سال پیش از مرگش، یعنی در سال 1957، جایزة نوبل ادبیات را دریافت کرد.

ماریا کاسارس (María Casares)، متولد 1922 در اسپانیا و درگذشته به‌سال 1996 در فرانسه، بازیگر فرانسوی اسپانیایی‌تبارِ تئاتر و سینماست. از جمله فیلمهایی که کاسارس در آنها ایفای نقش کرده است می‌توان به «صومعۀ پارم»، «بانوان جنگل بولونی»، «بچه‌های بهشت» و «اورفئوس» اشاره کرد.

درباره ترجمۀ فارسی دفتر دوم کتاب «خطاب به عشق»
دفتر دوم کتاب «خطاب به عشق: نامه‌های عاشقانۀ آلبر کامو و ماریا کاسارس» نیز، مانند دفتر اول این کتاب، با ترجمه و مقدمۀ زهرا خانلو در نشر نو منتشر شده است.
زهرا خانلو، متولد 1358، مترجم ایرانی است. از دیگر ترجمه‌های او می‌توان به کتاب‌های «اورلیا» و «خوشا خوشبختان» اشاره کرد.