ما این‌جا داریم می‌میریم
آمیزه‌ای از فانتزی و واقعیت. در رمان ما این‌جا داریم می‌میریم، نوشته مریم حسینیان، با جهانی مواجهیم که در آن خیال و واقعیت به هم تنیده‌اند و در دل این به‌هم‌تنیدگی داستان آدمهایی روایت می‌شود که، به‌رغم تفاوتهایشان، به ناچار در یک جا گرد آمده‌اند. در این رمان، که شخصیتهای اصلی‌اش زن هستند، دنیای آدمیان و پریان به هم پیوند خورده و از این پیوند داستانی با حال و هوای رئالیسم جادویی پدید آمده است؛ داستانی که در آن به زنانی با دغدغه‌های فردی و اجتماعی گوناگون پرداخته شده است. در بخشی از این رمان می‌خوانید: «اگر راه‌مان را صاف می‌گرفتیم و می‌رفتیم تا چند تکه خوشبختی بیندازیم توی جیب آدمیزادها، آن‌وقت باد نمی‌آمد که پرت‌مان کند. زردپری ترسیده است. مخصوصاً که دیشب آن جادوگر بزرگ خم شد و نگاه‌مان کرد. تقصیر ما نبود. این آدمیزاد کنار ما با بوی بد تنش مدام می‌کوبد به در و دیوار غار. سبزپری و زردپری محکم دست‌هایش را گرفتند. هیچ فکر نمی‌کردیم روزی اسیر آدمیزادها شویم. اسم سرزمین‌شان آشپزخانه است به گمان‌مان. هی می‌گویند آشپزخانه، آشپزخانه... این آدمیزاد بدبو هم اصلاً مهربان نیست. شبیه آدمیزادهای این جاست، ولی مثل آن‌ها نیست. تقصیر سبزپری بود که ترسید و او را کوچک کرد و چوبش را هم معلوم نیست کجا انداخت. ما فقط مثل بید لرزیدیم و دنبال‌شان راه افتادیم. فکر کردیم سبزپری راه برگشت را بلد است. نمی‌دانستیم اسم آن‌جایی که سبزپری تویش افتاد، کشو میز اداره است...»
رمان ما این‌جا داریم می‌میریم در نشر چشمه منتشر شده است.
درباره نویسنده: مریم حسینیان (- 1354)، داستان‌نویس ایرانی.
رتبه گودریدز: 3/02 از 5.
ادامه keyboard_arrow_down
