گفتگوی یک زن با خدا

گفتگوی یک زن با خدا، I've got to talk somebody, God a woman's conversations with god
با توجه به اعمال و کردار انسان امروزی به‌نظر می‌رسد که ارتباط بین انسان و خدا کمرنگ شده و یا گسسته شده است و آن ارتباط خالطانه چندان وجود ندارد. با وجود گسترش فن‌آوری انسان‌ها بیش از گذشته در خود فرو می‌روند ولی به واسطه ترس‌ها و نگرانی‌هایش ناگزیر از تمسک به نیرویی برتر هستند. ما ناگزیر از نیایش هستیم، نه برای کسب منفعت، نه برای دفع ضرر، ما نیازمند نیایش هستیم چرا که نیاز داریم درد و دل کنیم، به خصوص در زمان رنج، ناامیدی و گرفتاری.
مارجوری هولمز در مقدمه کتاب گفتگوی یک زن با خدا می‌نویسد:
آموختم تا در هر شرایطی و در هر موقعیتی در طلب خیر باشم تا آن شرایط و موقعیت را بهتری و برتری بخشم و به نوعی دست یابم به آن منبع رمزآلود قدرت و نشاط، و از این طریق به یکی از دیرینه‌ترین و فراگیرترین حقایق دست یافتم که لطف الهی حتی قبل از آنکه نازل شود، عطا شده است. اما هرگاه این کتاب‌ها و کتابت‌ها، شیوه و آیین مشخصی را برای نیایش تعیین می‌کرد و توصیه می‌کرد که آن‌گونه نیایش شود تا بهتر به گوش آن نیوشای همیشه شنوا برسد، به خطا کشانیده می‌شدم و آن توصیه‌ها نوعی مقاومت، خودآگاهی و ناآرامی در من بر می‌انگیخت. تردیدی نیست که آن سیر و سلوک‌ها برای کسانی که تمایلات عارفانه دارند یا کسانی که می‌خواهند وقت بگذارند یا وقتش را دارند بسیار ارزشمند است. اما برای من که آدمی متوسط و میان‌مایه و گرفتار و خطاکار هستم و کورمال کورمال حرکت می‌کند باید طریق مستقیم‌تری وجود داشته باشد.
با نیمچه احساسی از گناه متوجه شدم تنها مواردی که به‌راستی احساس می‌کردم با آنکه در طلبش هستم ارتباط برقرار می‌کنم و از او کمک و شهامت می‌گیرم، زمانی‌ست که به‌طور خودجوش بی‌آنکه اجبار یا آیین خاصی وجود داشته باشد، به‌صورت کلام یا ترانه‌یی گاه حتی به صورت حرکاتی چون شنا کردن یا قاب دستمال کشیدن بر زمین از من صادر می‌شود.