اَبَرسینما: فلسفۀ فیلم در عصر دیجیتال
Supercinema
تاریخ بشری در هر دورانی با یک ویژگی شناخته و حتی گاه نام‌گذاری می‌شود: عصر آتش، عصر کشاورزی، عصر روشنگری، عصر انقلاب صنعتی و... . از میانۀ قرن بیستم و با اختراع رایانه‌ها، بشر وارد عصر دیجیتال شد. در کنار آن از حدود صد و بیست و پنج سال پیش، بشر با پدیدۀ شگرف و اثرگذاری دیگری نیز آشنا شده بود: سینما. برخورد این دو پدیدۀ نسبتاً نوظهور با یکدیگر، نتایج جالب توجه و حتی گاه فراتر از اهداف اولیه‌اش به دست داده است.
ویلیام براون در این کتاب، که اکرم ورشوچی‌فرد و پیام زین‌العابدینی آن را به فارسی ترجمه کرده‌اند، با استناد به فیلم‌های مشهوری هم‌چون «آواتار»، «ماتریکس»، «ایکس ـ من» و... دلایلی به خواننده ارائه می‌دهد که چرا باید جلوه‌های ویژه و تکنیک‌های تدوین دیجیتال به سوی مرحلۀ جدیدی گام بردارند تا بینندۀ اثر، درک درست‌تری از آن‌ها داشته باشد. براون توضیح می‌دهد که چگونه سینمای آنالوگ با کمک شیوه‌های نبوغ‌آمیز، در پی پنهان کردن محدودیت‌هایش بوده و در عوض سینمای دیجیتال، همواره در پی پوشاندن نمودهای بارز قدرت بی حد و حصرش است. او با اشاره به نقش غیر ـ انسان‌محوری این نوع از سینما، تأکید می‌کند که شناخت هویت شخصیت‌ها در این فیلم‌ها به ارتباط بیننده با چنین نمودهایی وابستگی کامل دارد.
خواننده در «اَبَرسینما» با الگویی مشخص و صیقل‌خورده از فضا و تجربۀ دیجیتال در سینما روبرو می‌شود که شاید نه فقط در این نوع خاص از فیلم‌ها، بلکه در درک بهتر از کلیت سینما نیز به او یاری رساند.
دربارۀ نویسنده: ویلیام براون (1977 م.)، عضو هیأت علمی گروه مطالعات فیلم در دانشگاه روهامپتون لندن
رتبۀ گودریدز: 5/4 از 5
ادامه keyboard_arrow_down
