در ستایش بطالت
مقاله‌ای از برتراند راسل دربارة کاهش ساعات کار و نسبت مستقیم آن با افزایش شادمانی و پایین آمدن نرخ بیکاری. راسل در مقالۀ در ستایش بطالت، که مقاله‌ای نظری و استدلالی و در عین حال شیرین و طنازانه است، به مقولۀ کار و ساعات کاری پرداخته است. او در این مقاله می‌خواهد به شیوه‌ای تحلیلی و استدلالی نشان دهد که روزی چهار ساعت کار برای انسان کافی است و کم‌شدن ساعت کار و بیشترشدن فراغت، هم می‌تواند از بیکاری بکاهد و هم نشاط و شادمانی را در جامعه بیشتر کند. در ستایش بطالت از کتابی به همین نام که شامل مجموعه مقالاتی از راسل است انتخاب و ترجمه شده است. در سطرهای آغازین این مقاله می‌خوانید: «من هم مانند بسیاری از هم سن و سالانم با این مَثَل بزرگ شدم که: " شیطان همیشه برای دست‌های عاطل و باطل کار ناجوری جور می‌کند ". و چون بچه‌ای خوب و سربه‌راه بودم، هرچه می‌گفتند باور می‌کردم، و وجدانی کسب کردم که تا همین حالا هم مرا سخت به کار و کوشش واداشته است. وجدان من ناظر بر اعمالم بوده، ولی عقایدم منقلب شده است. فکر می‌کنم که مردم دنیا زیادی کار می‌کنند، و این باور که کار فضیلت است، خسرانی عظیم به بار می‌آورد؛ و آنچه باید در گوش ممالک مدرن صنعتی خواند، چیزی است یکسره متفاوت از آنچه تا به حال خوانده‌اند.»
در ستایش بطالت با ترجمه و مقدمۀ محمدرضا خانی در انتشارات نیلوفر منتشر شده است.
دربارة نویسنده: برتراند راسل (1970 – 1872)، فیلسوف، منطق‌دان، ریاضی‌دان، مورخ، جامعه‌شناس و فعال سیاسی بریتانیایی و برندة جایزة نوبل ادبیات در سال 1950 میلادی.
ادامه keyboard_arrow_down
