عصیانگر

عصیانگر
جُستاری در بازخوانی نحله‌ها و جریانهای گوناگون فکری و عقیدتی در اروپا و بازشناسی و تحلیل آنها در پرتو مفهوم عصیان. آلبر کامو در کتاب عصیانگر، با اعتقاد به اینکه «عصیان یکی از ابعاد اصلی وجود آدمی است»، به جستجوی رد عصیان و جلوه‌های گوناگون آن در تاریخ اروپا می‌پردازد و عصیان را واکاوی می‌کند تا به این پرسش برسد که آیا عصیان علیه بی‌عدالتی و به قصد استقرار آزادی مجوزی منطقی و عقلانی برای جنایت صادر می‌کند؟ پاسخ کامو البته منفی است. او معتقد است عصیانگر نمی‌تواند جنایت کند مگر اینکه پس از ارتکاب جنایت نفی و نابودی خود را هم بپذیرد. عصیانگر حقیقی از دید کامو جنایت را تحت هیچ شرایط و با هیچ توجیهی مجاز نمی‌شمارد. کامو عصیانگر را بعد از جنگ جهانی دوم نوشته است، یعنی بعد از یکی از بزرگترین و مخوف‌ترین نمودهای کشتار جمعی و سراسری در تاریخ اروپا. کتاب شامل دیباچه و پنج بخش است به نامهای: «عصیانگر»، «عصیان متافیزیکی»، «عصیان تاریخی»، «عصیان و هنر» و «اندیشه نیمروزی».
ترور، عصیان و انقلاب، تمامیت و محاکمه، رمان و عصیان، عصیان و سبک، آفرینش و انقلاب، عصیان و آدمکشی، قتل نیست‌انگارانه، قتل تاریخی، میانه‌روی و تندروی، نیست‌انگاری و تاریخ، سوررئالیسم و انقلاب و عصیان شاعران از جمله موضوعاتی است که کامو در این کتاب به آنها پرداخته است.
کتاب عصیانگر با ترجمه و مقدمه مهستی بحرینی در انتشارات نیلوفر منتشر شده است.
درباره نویسنده: آلبر کامو (1960 – 1913)، داستان‌نویس، نمایشنامه‌نویس، مقاله‌نویس، فیلسوف و روزنامه‌نگار فرانسوی و برنده جایزه نوبل ادبیات سال 1957.
رتبه گودریدز: 4/15 از 5.