جغرافیای جنگ های ایران و روم عملیات های نظامی ایران و روم در دوره ی ساسانی

نووه‌چنتو (تک‌گویی)
قصه پیانیستی که از نوزادی تا مرگ را در کشتی و بر آبهای اقیانوسها می‌گذراند. «نووه چنتو»، چنانکه الساندرو باریکّو خود در پیشگفتار این کتاب می‌گوید، یک تک‌گویی نمایشی است که برای یک بازیگر و یک کارگردان نوشته شده است. باریکّو این متن را «چیزی میان نمایش واقعی و داستانی برای خواندن به صدای بلند» توصیف می‌کند.
نووه‌چنتو نام شخصیت اصلی این متن نمایشی – داستانی است و معنای این نام 1900 است، یعنی سالی که نووه چنتو در آن به دنیا آمده است. نووه‌چنتو را ملوانِ یک کشتی اقیانوس‌پیما در کشتی، داخل جعبه‌ای مقوایی که روی پیانو گذاشته شده است، پیدا می‌کند. پیدا شدن این نوزاد احساسی پدرانه را در دل یابنده او بیدار می‌کند. ملوان نوزاد را روی کشتی بزرگ می‌کند، اما نووه‌چنتو هشت سال بیشتر ندارد که پدرخوانده‌اش بر اثر حادثه‌ای دریایی می‌میرد. نووه‌چنتو به زندگی در کشتی ادامه می‌دهد و پیانیستی بزرگ و نابغه می‌شود؛ پیانیستی همواره سرگردان در اقیانوسها که در کتاب در وصف او، وقتی در هشت سالگی پدرخوانده‌اش را از دست داده، آمده است: «راستش را بخواهید نووه‌چنتو در چشم دنیا وجود نداشت، نه شهری، نه کلیسایی، نه بیمارستانی، نه زندانی، نه تیم بیس‌بالی، هیچ جایی نبود که اسم او نوشته شده باشد. وطن نداشت، تاریخ تولد نداشت، خانواده نداشت. هشت ساله بود، اما رسماً به دنیا نیامده بود.»
این تک‌گویی دستمایه اقتباس سینمایی نیز بوده و جوزپه تورناتوره فیلم «افسانه 1900» را بر اساس آن ساخته است.
«نووه‌چنتو» با ترجمه حسین معصومی همدانی در انتشارات نیلوفر منتشر شده است.
درباره نویسنده: الساندرو باریکّو (- 1958)، داستان‌نویس، کاگردان تئاتر و سینما، فیلمنامه‌نویس، نمایشنامه‌نویس، جستارنویس، منتقد موسیقی و پیانیست ایتالیایی.
رتبه گودریدز: 4/19 از 5.