به تصویر کشیدن خویش

کتاب «به تصویر کشیدنِ خویش» نوشتۀ لیندا هَوِرتی راگ
تحقیقی درباب تأثیر عکاسی بر خودزندگی‌نامه و نگاه به خویش. لیندا هَوِرتی راگ در کتاب «به تصویر کشیدنِ خویش»، با مطالعۀ چهار خودزندگی‌نامه از چهار نویسنده که پس از ظهور عکاسی زیسته و به نوشتن اتوبیوگرافی‌های خویش پرداخته‌اند، بر آن است که نشان دهد دیدن تصویر خود در عکس چه تأثیری بر تجربۀ انسان از خود و شیوۀ انعکاس خود در اتوبیوگرافی گذاشته است.
کتاب «به تصویر کشیدنِ خویش: عکاسی و خودزندگی‌نامه»، با عنوان اصلی Picturing Ourselves: Photography and Autobiography، یک مطالعۀ جذابِ میان‌رشته‌ای است که در آن با رویکردی هنری – ادبی – فلسفی به دو مقولۀ به‌ظاهر متفاوتِ عکاسی و خودزندگی‌نامه‌نویسی پرداخته شده است.
لیندا هورتی راگ در کتاب «به تصویر کشیدن خویش» بر نقطۀ تلاقی عکاسی و خودزندگی‌نامه‌نویسی انگشت می‌گذارد و این‌گونه پیوند میان عکاسی و ادبیات را در دورۀ بعد از ظهور عکاسی نشان می‌دهد.
متن اصلی کتاب «به تصویر کشیدن خویش» اولین بار در سال 1997 منتشر شده است.

مروری بر کتاب «به تصویر کشیدن خویش»
مارک تواین، آگوست استریندبرگ، والتر بنیامین و کریستا ولف چهار نویسنده‌ای هستند که در کتاب «به تصویر کشیدن خویش» تأثیر عکاسی بر نگاه آن‌ها به خود و شیوۀ نوشتن خودزندگی‌نامه‌شان مورد بررسی و کندوکاو قرار گرفته است. این چهار نویسنده همگی خودزندگی‌نامه نوشته‌اند و همگی به عکس و اینکه خود در عکس و از طریق عکس چگونه بازتاب داده می‌شود توجهی ویژه نشان داده‌اند.
لیندا هورتی راگ در کتاب «به تصویر کشیدن خویش» نشان داده است که عکس، با شیوۀ ثبت تصویرِ فرد، نگاه انسان به خود را تغییر می‌دهد و این در نوشتن خودزندگی‌نامه‌ای هم که نویسندۀ آن تجربۀ دیدن خود در عکس را درونی کرده است تأثیر می‌گذارد.
آن‌چه در کتاب «به تصویر کشیدن خویش» مبنای بحثی نظری دربارۀ خودزندگی‌نامه و عکاسی قرار گرفته است ویژگی دوگانه و متناقض ثبتِ خویشتنِ خویش در عکس است. نویسنده در این کتاب توضیح می‌دهد که عکس چگونه هم موجودیت فرد را ثبت می‌کند و به سندی برای این موجودیت بدل می‌شود و هم ناتوان از ثبت تمامیت فرد و وجوه گوناگون شخصیت صاحب عکس است و تنها لحظه‌ای و حالتی از انسان را در زمان و مکانی مشخص منعکس می‌کند. این دوگانگی و تناقض همان است که به‌اعتقاد لیندا هورتی راگ در کتاب «به تصویر کشیدن خویش» در خودزندگی‌نامۀ چهار نویسنده‌ای هم که در دوران بعد از پیدایش عکاسی به نوشتن از خود پرداخته‌اند راه یافته است.
در کتاب «به تصویر کشیدن خویش» نشان داده شده که خود چگونه در خودزندگی‌نامه‌های مورد بحث در این کتاب روایت شده و چه پیوندی با خودی که در عکس ثبت می‌شود یافته است.
کتاب «به تصویر کشیدن خویش» از تضاد خودِ متکثر و چندپاره با خودِ یکپارچه بحث می‌کند و از برخوردِ این هردو خود در عکس و در خودزندگی‌نامه‌های مورد بحث در کتاب.
لیندا هورتی راگ در کتاب «به تصویر کشیدن خویش» از تلاش مارک تواین برای کنترل و مدیریت عکس‌هایش، جوری که خودِ او آن‌گونه که خود می‌خواهد در آن عکس‌ها نمایش داده شود، و از تلاقی این رویکرد با شیوۀ مواجهۀ تواین با خودش، در خودزندگی‌نامه‌ای که نوشته، سخن می‌گوید و نیز از این اعتقاد آگوست استریندبرگ که فقط عکسی که خودِ آدم از خودش می‌گیرد گویای حقیقت صاحب عکس است.
نویسنده در کتاب «به تصویر کشیدن خویش» از مارک تواین به‌عنوان کسی یاد می‌کند که به خصلت متکثر عکس و ناممکنی ثبت حقیقتِ خود در عکس وقوف داشته و درنتیجه با کنترل عکس‌هایش می‌خواسته از بین خودهای متکثرش آن خودی را بنمایاند که می‌خواهد و این در شیوۀ نگارش زندگی‌نامه‌اش هم اثر گذاشته است.
اما آگوست استریندبرگ، چنانکه لیندا هورتی راگ در کتاب «به تصویر کشیدن خویش» بیان می‌کند، به توانایی ثبت حقیقت در عکس باور داشته و معتقد بوده است از بین حالت‌های مختلفی که عکس از انسان ثبت می‌کند یکی از آن‌ها نمایانگر حقیقت انسان است و فقط وقتی خود انسان از خودش عکس بگیرد آن حقیقت امکان جلوه‌گری می‌یابد. نویسنده، با توجه به این رویکرد استریندبرگ به عکس، نگاه او به خود و دریافت او از خود را در خودزندگی‌نامه‌اش تحلیل می‌کند.
دو نویسندۀ دیگری که در کتاب «به تصویر کشیدن خویش» از آن‌ها، در بحث از پیوند عکس و خودزندگی‌نامه، سخن رفته است والتر بنیامینِ فیلسوف و نظریه‌پرداز و کریستا ولفِ داستان‌نویس و جُستارنویس هستند. بنیامین و ولف هردو به‌نحوی عصر سلطۀ نازی‌ها بر آلمان را تجربه کرده‌اند. اولی در دورۀ نازی‌ها مجبور به ترک آلمان شد و سرنوشتی تراژیک یافت و دومی بخشی از کودکی‌ و نوجوانی‌اش در دوران هولناک حکومت نازی‌ها در آلمان سپری شد. لیندا هورتی راگ، با بررسی خودزندگی‌نامه‌های بنیامین و ولف، نشان می‌دهد که تلقی این دو از بازتاب خود در عکس تلقی‌ای استعاری بوده و با تلقی تواین و استریندبرگ تفاوت داشته است. او، در بررسی خودزندگی‌نامۀ کریستا ولف، از این موضوع سخن می‌گوید که ولف چگونه با یادآوری عکس‌هایی غایب سعی دارد خودِ گم‌شده و غایب و از دست رفته‌اش را بازیابد و این‌گونه عکس در خودزندگی‌نامۀ او کارکردی استعاری پیدا می‌کند و حضور خود را با غیابش اعلام می‌کند تا خودی غایب و محذوف را به صحنۀ خاطرات گذشتۀ نویسنده احضار کند و به بازیابی آن خود یاری رسانَد.
کتاب «به تصویر کشیدن خویش» از مقدمه، چهار فصل و یک بخش نتیجه‌گیری تشکیل شده است.
فصل‌های چهارگانۀ کتاب «به تصویر کشیدن خویش» عبارتند از: «روشن‌گری و تاریک‌گری: خودزندگی‌نامه‌ی عکاسانه‌ی مارک توین»، «عکاسی از روح: آگوست استریندبرگ»، «فرشته‌ی تاریخ عکاسی می‌کند: والتر بنیامین و کودکی در برلینِ حوالیِ 1900» و «آلبوم عکس گم‌شده‌ی الگوهای کودکیِ کریستا ولف».

دربارۀ لیندا هَوِرتی راگ، نویسندۀ کتاب «به تصویر کشیدن خویش»
لیندا هَوِرتی راگ (Linda Haverty Rugg) پژوهشگر و استاد دانشگاه است. او استاد بخش اسکاندیناوی در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی است. زندگی‌نامه، فیلم و نقد بوم‌گرا علایق پژوهشی راگ هستند.
از لیندا هورتی راگ، به‌جز کتاب «به تصویر کشیدن خویش»، کتابی هم با عنوان «خودفرافکنی: تصویر کارگردان در سینمای هنری» منتشر شده است.

دربارۀ ترجمۀ فارسی کتاب «به تصویر کشیدن خویش»
کتاب «به تصویر کشیدنِ خویش: عکاسی و خودزندگی‌نامه» با ترجمۀ محمدحسین خسروی، همراه با مقدمۀ نویسنده بر ترجمۀ فارسی کتاب، در نشر بان منتشر شده است.
محمدحسین خسروی، متولد 1364 در شیراز، مترجم و مؤلف ایرانی است. او دارای فوق‌لیسانس فلسفۀ هنر از دانشگاه هنر تهران است.
از ترجمه‌های محمدحسین خسروی می‌توان به کتاب «پل ریکور» اشاره کرد.
از خسروی مقالاتی هم در مجلات «کیمیای هنر» و «تندیس» منتشر شده است.