پین‌بال، 1973
از نخستین رمانهای هاروکی موراکامی. «پین‌بال، 1973» رمانی است با حال و هوایی که اشکال گسترش‌یافته آن را در آثار بعدی موراکامی شاهدیم؛ حال و هوایی که یکی از مشخصه‌های آن درهم‌آمیزی زندگی روزمره و امور واقعی با افسانه و امور فراواقعی و رمز‌آلود است. راوی رمان «پین‌بال، 1973» روزگاری شیفته قصه‌شنیدن بوده است. در بخشی از این رمان می‌خوانید: «آن‌قدر لذت می‌بُردم از شنیدنِ قصه‌هایی درباره جاهای خیلی دور که دیگر بفهمی‌نفهمی شده بود مریضی.
آن زمان‌ها، که الان شیرین ده سالی ازش گذشته، می‌رفتم این‌ور و آن‌ور و از آدم‌ها می‌خواستم برایم تعریف کنند کجا دنیا آمده‌اند و بزرگ شده‌اند. حتماً آن روزها حسابی شنونده خوب کم بوده، چون سراغِ هر کی می‌رفتم، خیلی مشتاق و پُرشور برایم حرف می‌زد. دوروبَر که پیچید دارم چه کار می‌کنم، دیگر حتا کم‌کم آدم‌هایی می‌آمدند پیشم که توی عمرم چشمم هم به‌شان نیفتاده بود، فقط برای این که قصه‌های‌شان را برایم تعریف کنند.
درباره هر چیزی و همه‌چیز حرف می‌زدند و حرف می‌زدند، انگار دارند توی چاهی خشک سنگ‌شان را می‌اندازند، بعد هم خوشحال و راضی می‌گذاشتند و می‌رفتند. بعضی قصه‌های‌شان را سرخوش و سرحال تعریف می‌کردند بعضی عصبانی. قصه‌هایی به‌نظرت روشن و سرراست می‌آمدند، قصه‌هایی دیگر از سر تا تَه بی‌معنی. قصه‌هایی می‌شنیدم حوصله‌سربَر، قصه‌هایی اشک‌درآر، و قصه‌هایی مسخره و غریب. ولی من همیشه آن‌چه باید می‌گفتند، با نهایتِ دقتی که ازم برمی‌آمد، گوش می‌دادم.
به هر دلیلِ ممکنی، انگار همه‌شان مجبور بودند قصه‌های‌شان را بیرون بریزند – اگر نه برای یک آدم خاص، پس برای کلِ دنیا.»
ترجمه بهرنگ رجبی از «پین‌بال، 1973» در نشر چشمه منتشر شده است.
درباره نویسنده: هاروکی موراکامی (- 1949)، داستان‌نویس ژاپنی.
ادامه keyboard_arrow_down
