بانگ نی

بانگ نی

«باز بانگی از نیستان می‌رسد غم به دادِ غم‌پرستان می‌رسد
بشنوید این شرح هجران، بشنوید با نیِ نالنده همدستان شوید
بی‌شما این نای نالان بی‌نواست این نواها از نفس‌های شماست
آن نفس کآتش برانگیزد ز آب آ ن نفس کآتش ازو آمد به تاب...»
از متن کتاب

مثنوی بلند «بانگ نی» سرودۀ هوشنگ ابتهاج، متخلص به ه. الف. سایه، در 136 صفحه در نشر کارنامه منتشر شده است.

شروع سرایش شعر 1340 است و به تدریج در دهه‌های 1350 و 1360 سروده و در طول چند دهه تکمیل شده‌است. البته پیش‌تر بخش‌هایی از آن توسط شاعر و به مناسبت‌های مختلف منتشر شده بود. اشعار این مثنوی بارها از سوی شاعر مورد بازبینی قرار گرفته است.
سایه که این مثنوی را متأثر از اعدام مرتضی کیوان تا مرگ احسان طبری در طول چندین دهه، از دهه 1340 تا دهه 1380 (حدود 45 سال) سروده، در آن به فراز و فرود زندگی این اشخاص نیز پرداخته‌است. «مثنوی مرثیه» بخشی از مثنوی «بانگ نی» است که در 1368 به مناسبت درگذشت احسان طبری سروده‌شد.

سایه بر پایهٔ دانش و آگاهی انسان امروز، یک مثنوی نو پدیدآورده با نگاهی به رویدادهای امروزی و رنج‌ها و آرمان‌های آدمی که در اکنون زندگی می‌کند و به آینده چشم دارد.
در صفحه ابتدایی کتاب، یک برگ خطی از مثنوی معنوی به تصحیح نیکلسون چاپ شده است. کاغذی که هدیه ارزشمند مرتضی کیوان به هوشنگ ابتهاج است.
سایه درباره این مثنوی گفته است؛«این کتاب، شعر بلندی است که سال‌ها قبل نوشته‌ام و طی سال‌ها اضافاتی هم داشته است. ولی در این چند سال، اجازه چاپ پیدا نکرده و همین‌طور مانده بود. اگر عمری باقی بود شعر را کامل‌تر می‌کنم. البته به همین هم چیزهایی اضافه شده اما ناقص.»

دربارۀ شاعر: هوشنگ ابتهاج (1306) شاعر ایرانی.
رتبۀ گودریدز: 19/4 از 5