كتاب بهترین داستان‌های جهان (پنج جلدی)
گزیده، ترجمه، تالیف و مقدمه‌ی احمد گلشیری
بهترین داستان‌های جهان دربردارنده‌ی صد و سیزده داستان از سی و چهار کشور است که به قلم صد و سه نویسنده‌ی جریان‌ساز و صاحب سبک آفریده شده و خوانندگان فراوانی را در گستره‌ی كشورهای مختلف به خود جلب کرده است.
این اثر پنج جلدی که می‌تواند گنجینه‌ای گزیده و بی‌مانند از داستان‌های جهان قلمداد گردد، به ابتکار و همت مترجم و ادیب پیشکسوت و توانا، احمد گلشیری، گزیده، ترجمه و تدوین یافته است:
جلد اول) استادان كهن (سنت‌گرایان)
جلد دوم) دوران طلایی (بخش اول)
جلد سوم) دوران طلایی (بخش دوم)
جلد چهارم) مدرنیست‌ها (سنت‌ستیزان)/ (بخش اول)
جلد پنجم) مدرنیست‌ها (سنت‌ستیزان)/ (بخش دوم)/ پسامدرنیست‌ها
مقدمه‌ی مبسوط و پرمایه‌ی نویسنده بر این کتاب، که به تنهایی نیز درخور مطالعه و استفاده است، این اثر را به کتابی آموزشی و کاربردی و سرشار از اطلاعات ارزنده تبدیل کرده؛ به گونه‌ای که خواننده برای آشنایی با سبک‌ها و جریان‌های ادبیات داستانی جهان، از مراجعه به کتاب‌های دیگر بی‌نیاز می‌شود. علاوه بر این، پیش از نقل داستان یا داستان‌هایی از هر نویسنده، معرفی‌ای با عنوان «چشم‌انداز» ارائه شده تا خواننده ضمن آشنایی با زندگی و سابقه‌ی قلمی هر نویسنده، از سبک نگارش و میزان تأثیرگذاری‌اش در جریان داستان‌نویسی معاصر جهان آگاهی یابد.
مروری بر مقدمه‌ی احمد گلشیری درباره‌ی اهمیت داستان
ما همه داستان نقل می‌کنیم، هنگام صرف غذا، هنگام قدم زدن در خیابان، هنگام کار در اداره، هنگام تحصیل یا تدریس در مدرسه هنگامی که جایی نشسته‌ایم و دوستانه گپ می زنیم، هنگامی که از سفری برگشته‌ایم یا ماجرایی را پشت‌سر گذاشته‌ایم و حتی هنگامی که به کاری علمی دست زده‌ایم. خلاصه، درباره‌ی ماجراهای تلخ و شیرینی که بر ما گذشته داستان نقل می‌کنیم. ما، درواقع، به یاری حافظه‌ی خود پیوسته داستان خلق می‌کنیم، زندگی خویش را در قالب واژه‌ها می‌ریزیم و بدین ترتیب گذشته را زنده نگه می داریم.
می توان گفت که پیرامون ما همه‌جا آکنده از داستان است. اخبار تلویزیون انباشته از داستان است؛ نیز رویدادهایی که برای ما، دوستان ما و دیگران رخ داده و حتی مسائل و موضوع هایی که به ظاهر رابطه ای با داستان‌گویی ندارد. بدین ترتیب می‌بینیم که ما کمابیش در سراسر شبانه‌روز، بی‌آن‌که خود آگاه باشیم، برای بیان نیازها، افکار و احساسات خود ناگزیر به داستان‌گویی روی می‌آوریم.
داستان‌گویی، درواقع، از فعالیت‌های عمده و اساسی انسان به شمار می‌آید. شوق داستان‌گویی و اشتیاق به شنیدن داستان از چنان قدمتی برخوردار است که تصور وجود انسان بدون قصه یا داستان کمابیش امری ناممکن است. استعداد داستان‌گویی، خواه به صورت قصه، خواه اسطوره، خواه حماسه، داستان کوتاه، فیلم و جز این‌ها آن‌چنان ریشه‌دار و جهانی است که به جرئت می توان ادعا کرد که یکی از ویژگی‌هایی است که به روشنی انسان را از جانداران دیگر متمایز می‌کند. گفته می‌شود که دلفین‌ها احتمالاً از نوعی واژگان برخوردارند، اما آنها قادر به خلق قصه یا داستان نیستند.
این که چرا انسان‌ها داستان نقل می‌کنند، دلایل متعددی در دست است. اما این دلایل هرچه باشند باید گفت داستان‌گویان نخستین هنگامی که همراه دیگر مردان قبیله گرد آتش می نشستند، خواه به یاری زبان به نقل قصه می‌پرداخته‌اند، خواه از روی نوشته یا کتابی می‌خوانده‌اند، یک نکته مسلم است و آن این است که آنان انگیزه‌هایی متفاوت در سر داشته‌اند. درعین‌حال هرچند قصه و داستان برای سرگرم کردن، لذت بخشیدن، آموختن یا حتی تسکین دادن ساخته و پرداخته می شده‌اند و هرچند برخی از آنها هشدارهایی حیاتی دربرداشته‌اند اما، بی‌چون و چرا باید گفت در جهان ما حقایقی وجود دارد که انسان‌ها تنها از طریق قصه و داستان قادر به بیان آنها هستند. از سوی دیگر، داستان‌گویی به شیوه‌ای متفاوت با دیگر اشکال زبان بر ما تأثیر می‌گذارد. درواقع، ما با تمام وجود خود داستان می‌خوانیم یا بدان گوش می‌دهیم. بدین معنی که ما نه تنها به هنگام شنیدن داستان از نیروی عقلانی خود یاری می‌گیریم بلکه عواطف، احساسات و احتمالاً حس ششم خود را نیز به کار می‌گیریم. یک داستان پرقدرت و گیرا این توانایی را دارد که می تواند چنان تأثیری بر ما داشته باشد که هیچ‌چیز دیگر توانایی برابری با آن را نداشته باشد. فرانتس کافکا، نویسنده‌ی بزرگ قرن بیستم در جایی نوشته است: داستان، درواقع، باید حکم تبری را برای دریای منجمد درون ما داشته باشد. این گفته‌ی کافکا به روشنی بر اهمیت داستان در زندگی انسان انگشت می‌گذارد.
قصه های کهن و به یک تعبیر، سنتی، از ارزش‌های فرهنگی و روانشناختی اقوام برخوردارند، درواقع، انعکاس رفتارها، پس‌زمینه‌های فکری و شیوه‌های گوناگون زندگی آن اقوام به شمار می‌روند. در مثل با در نظر گرفتن یکی از قصه‌های کهن سرزمین ایران، که نمونه‌ی آن در سرزمین‌های دیگر با عنوان «سیندرلا» دیده می‌شود، «ماه‌پیشانی» است. در قصه‌ی «ماه‌پیشانی»، ما ترس‌ها و امیدهای پدیدآورندگان آن را به عیان می‌بینیم. ماه‌پیشانی در این قصه دختر خردسالی است بی‌پناه و دربه‌در، که در همین دوران خردسالی تجربه‌هایی را از سر می‌گذراند که برخی از ما در کودکی با آنها دست به گریبان بوده‌ایم و احتمالاً به دنبال مرگ مادر، گرفتار دست‌های نیرومند و بی‌رحم غریبه‌هایی عاری از شفقت نامادری و ناخواهری) شده‌ایم و شاهد انتقام‌های ترسناک و حتی هولناک آنها بوده‌ایم. ماه‌پیشانی در آن حال که دست به دهان و درمانده است چیزهایی را از ذهن می‌گذراند که آرزوی برآورده شدن آنها را دارد و گفت‌وگو با حیوانات و کشف ارزش‌های درون او از جمله‌ی آن‌هاست.
در قرن حاضر بسیاری از افراد چنین قصه‌هایی را «غیرواقعی» می‌دانند، آنها را بی‌ارزش می خوانند و طرد می‌کنند. در پاسخ باید گفت که آنها درباره‌ی بدرفتاری نامادری ماه‌پیشانی چه می‌گویند؟ درباره‌ی حرص و آز و حسادت ناخواهری چه سخنی دارند؟ و مهم‌تر از همه، درباره‌ی تنهایی و آرزوی رهایی ماه‌پیشانی‌ها چه نظری دارند؟ یکی از پژوهندگان قصه‌های اقوام گوناگون می‌گوید: «قصه‌ها به راستی زندگی را از درون باز می‌نمایند.» یکی از روان‌پزشکان به این نتیجه رسیده است که قصه‌های کهن بی‌تردید تلاشی جدی در برابر دشواری‌های توانفرسایی است که بر سر راه انسان کمین کرده‌اند. فردریش فون شیللر شاعر و نمایشنامه‌نویس نام‌آور آلمانی گفته است: «قصه‌های دوران کودکی برای من مفاهیمی در برداشته که تجربه‌های زندگی به من نیاموخته است.»
بدین ترتیب، می توان گفت که قصه ها احتمالا انعکاسی حقیقی از آرزوها، امیدها و ترس های ما هستند. البته نباید انتظار داشت که قصه ها نکته به نکته با واقعیت های زندگی تطبیق پیدا کند؛ اما، درواقع، واقعیت نیز جذابیت خود را دارد.
درباره‌ی احمد گلشیری، گردآورنده‌ی كتاب بهترین داستان‌های جهان
احمد گلشیری مترجم ایرانی ادبیات داستانی متولد 1325 است. او فعالیت ادبی خود را از جنگ اصفهان آغاز کرد. وی برادر هوشنگ گلشیری و پدر سیامک گلشیری است.
احمد گلشیری تحصیلات ابتدایی را در آبادان سپری کرد و تا کلاس دهم همان‌جا ماند. سپس به اصفهان رفت و در آن‌جا دوره‌ی دبیرستان را در دبیرستان ادب پشت‌سر گذاشت. گلشیری الفبای زبان انگلیسی را در انجمن ایران آمریکا و شورای فرهنگی بریتانیای اصفهان آموخت و آنگاه در دانشکده‌ی ادبیات اصفهان، که دکتر فؤاد فاروقی آن را بنا کرده بود، درس خواند. دکتر فاروقی که تحصیل‌کرده‌ی آمریکا بود و در اداره‌ی دانشکده‌ی ادبیات اصفهان اختیار تام داشت، خود به لندن و نیویورک رفت و چند تن استاد زبان به اصفهان دعوت کرد. از میان استادانی که او برای تدریس زبان به اصفهان آورد، پروفسور کریگزبی، اهل نیویورک، و پروفسور لُرِن، اهل انگلیس را گلشیری هیچ‌گاه از یاد نمی‌برد و از آن دو بسیار آموخت.
احمد گلشیری به کافه‌نشینی علاقه‌مند است. او معتقد است کافه‌نشینی جزئی ضروری از شهرنشینی است. او عصرها که از کار تدریس زبان فراغت حاصل می‌کرد، به کافه‌ی پارک اصفهان واقع در چهارباغ می‌رفت و در آن‌جا با یاران جُنگ اصفهان دیدار می‌کرد. گلشیری داستان «یک گوشه‌ی پاک و پرنور» همینگوی را که نخستین ترجمه‌ی اوست، در همین کافه ترجمه کرد و در جمع یاران جُنگ خواند. گلشیری معتقد است که هنر و ادبیات در سایه‌ی تبادل آرا و عقاید در کافه‌هاست که می‌تواند رشد کند و احتمالاً به کشف راه‌های تازه دست یابد و به هنر و ادبیات قرن بیستم اشاره می‌کند که در کافه‌های پاریس و مادرید به بالندگی رسید و تحول پیدا کرد. یاران جنگ اصفهان در کافه‌ی یاد‌شده گرد می‌آمدند، آثار خود را برای هم می‌خواندند و به تبادل نظر می‌پرداختند.
کافه‌ی پارک پس از فراز و فرودهایی سرانجام به دستور مقامات وقت بسته شد و یاران جُنگ پراکنده شدند؛ احمد گلشیری به تهران رفت و در مرکز انتشارات آموزشی به کار مشغول شد. او صبح‌ها به کار سردبیری مجله‌ی پیک جوانان می‌پرداخت و بعدازظهرها در تریای هتل پالاس تهران برای کانال دوم تلویزیون ملی ایران به ترجمه‌ی متن فیلم مشغول می‌شد.
از میان آثاری که احمد گلشیری ترجمه کرده، مجموعه‌ی ارزشمند چند جلدی داستان و نقد داستان است که جلد اول آن در سال 1368، جلد دوم در سال 1370، جلد سوم در سال 1376 و جلد چهارم در سال 1378 به چاپ رسید و دوازده سال از عمر گلشیری را به خود اختصاص داد. این مجموعه که از شهرت کم‌نظیری برخوردار است، بعدها با بازنگری به سه جلد تغییر یافت و هم‌اکنون در کلاس‌های گوناگون داستان‌نویسی تدریس می‌شود.
مجموعه‌ی دیگر آثار احمد گلشیری شامل ده رمان است با عنوان‌های ساعت شوم، نوشته‌ی گابریل گارسیا مارکز/ پدرو پارامو، نوشته‌ی خوان رولفو/ نفرین ابدی بر خواننده‌ی این برگ‌ها، نوشته‌ی مانوئل پوئیگ/ ناپدیدشدگان، نوشته‌ی آریل دورفمن/ از عشق و دیگر اهریمنان، نوشته‌ی گابریل گارسیا مارکز/ گرسنه، نوشته‌ی کنوت هامسون/ شکار انسان، نوشته‌ی خوزه ایبالدو ریبیرو/ دوئل، نوشته‌ی آنتون چخوف/ سال‌های سگی، نوشته‌ی ماریو بارگاس یوسا/ چه کسی پالومینو مالرو را کشت، نوشته‌ی ماریو بارگاس یوسا، که در سال‌های 1362 تا 1383 منتشر شده‌اند.
از دیگر آثار احمد گلشیری مجموعه‌ی بهترین داستان‌های کوتاه نویسندگان بزرگ است که از میان آنها بهترین داستان‌های آنتون چخوف در سال 1381؛ بهترین داستان‌های ارنست همینگوی در سال 1384؛ بهترین داستان‌های گابریل گارسیا مارکز در سال 1384، و بهترین داستان‌های جیمز جویس در سال 1388 چاپ شده‌اند و همراه با مقدمه‌های مفصلی که سبب شهرت این چند مجموعه شده است.
رتبه‌ی جلدهای «بهترین داستان‌های جهان» در گودریدز:
جلد اول/ 4.11 از 5
جلد دوم/ 4.07 از 5
جلد سه/ 4.19 از 5
جلد چهار/ 4.24 از 5
جلد پنج/ 4.7 از 5
ادامه keyboard_arrow_down
