در، کریستوفر نولان: هزار توی روابط، دیوید بوردول و کریستسن تامپسن به بررسی حوزه نوآوری کریستوفر نولان، در آثار بدیعش همچون شوالیه تاریکی، حیثیت، تلقین می‌پردازند. می‌توان نولان، کارگردان، فیلم‌نامه‌نویس و تهیه‌کننده، را به نوعی کوبریک دوره کنونی دانست.
در آغاز کتاب کریستوفر نولان: هزار توی روابط چنین می‌خوانید:
عده‌ای تسلط نولان بر فن فیلمسازی را از پایه مورد حمله قرار داده‌اند. هر کسی حق دارد از توالی پر جنب‌و‌جوش گیج کننده اتفاقات در فیلم‌های مدرن متنفر باشد، اما نولان انتخابش را کرده و سعی‌اش بر این بوده که شانس خود را در انی‌گونه فیلمسازی امتحان کند. عده‌ای نیز او را به‌خاطر دیالوگ‌های فیلم‌هایش و به‌طور کلی، هنر نمایشی او، آماتور می‌دانند.
گمان نمی‌کنم هیچ فیلمساز عامه‌پسندی در این سال‌های اخیر به اندازه نولان مورد هجوم شدید و موشکافانه منتقدان تیزبین قرار گرفته باشد. جیم امرسون در یک فیلم ویدیویی، با بررسی پلان به پلان یک بخش از شوالیه تاریکی انتقاد کرده که این قسمت از فیلم «جزو بدترین بخش‌های فیلم است و به‌شدت ضعف آن را نشان می‌دهد. ساختار بصری آن شلخته است و گاهی منجر به صحنه‌هایی شده که هیچ انسجامی در آن‌ها نیست.» ای. دی. جیمسون، نولان را متهم می‌کند که «او فیلمسازی واقعا بی‌هنر است، و این ناامید کننده است؛» و می‌گوید نولان به‌قدری بر دیالوگ تکیه دارد که فیلم‌هایش تبدیل می‌شوند به «یک نوشته متحرک»
ادامه keyboard_arrow_down
