من در آستانه این قرن، که گاه لحظه‌ای گذرا به نظرم می رسد، پا به دنیا گذاشتم. هرچه جلوتر آمده‌ام سال ها سریع تر گذشته‌اند. وقتی از روزهای جوانی ام حرف می زنم، ناچارم مدام بگویم: این مال پنجاه یا شصت سال پیش بود؛ درحالیکه حس می کنم هنوز از آن دوران دور نشده ام. اما از طرف دیگر گاهی زندگی به نظرم خیلی طولانی می آید. انگار آن پسربچه یا جوانی که آن کارها را انجام داده اصلا من نبوده ام.
اکنون که به پیری و تنهایی گرفتار شده ام، آینده را تنها در حالت فاجعه یا آشوب می بینم. به نظرم می رسد که قرن ما یکسره به انحراف افتاده و به سوی نکبت و بدبختی پیش رفته است. به گمانم در آن جنگ بزرگ و ازلی سرانجام شر بر خیر پیروز شده است. عوامل زوال و نابودی کاملا مسلط شده اند. روح بشر نه تنها به سوی کمال و روشنایی نرفته، بلکه حتی در تاریکی سیاه تری فرو غلطیده است. من به حیرتم که آن چشمه های نیکی و فرزانگی که قرار است روزی به نجات ما بیایند، از کجا خواهند جوشید؟
این بخشی از کتاب «با آخرین نفس‌هایم» نوشته لوئیس بونوئل، کارگردان و فیلمساز مشهور اسپانیایی است. به جرات می‌توان او را از پایه‌گذاران و پدر فیلمسازی سورئالیسم دانست.
شخصیتش قائل به قالب و شرایط خاصی نیست و به تمام معنا سنت‌شکن است. این کتاب گواه جسارت‌هایش است. بونوئل اخلاق‌گرا بوده و در روابطش میان انسان‌ها مهربانی و آشتی برایش اولویت دارد. در متن‌هایش به دور از هر گونه خودستایی است. در کتاب «با آخرین نفس‌هایم» لحن همراه با شرم و نجابتش مثال زدنی است. کتاب پیش رو شرح کامل زندگیش بوده و ما را با ژرفای ذهن خود آگاه می‌سازد.
ادامه keyboard_arrow_down
