سعید نفیسی

سعید نفیسی، متولد 1274 در تهران و درگذشته به ‌سال 1345، زبانشناس، پژوهشگر ادبیات فارسی، مورخ، روزنامه‌نگار، مترجم، استاد دانشگاه، کتاب‌شناس، شاعر و داستان‌نویس ایرانی بود. نفیسی از ادبای پُرکار و جامع‌الاطراف بود و آثار پُرشماری از خود به‌جا گذاشت. از او هم آثاری در حوزۀ ادبیات و فرهنگ‌نویسی به‌‌جا مانده و هم تاریخ و دیگر حوزه‌ها. او همچنین با نشریات مختلفی همکاری می‌کرد و سردبیر و مدیر چند نشریه بود که از جملۀ آن‌ها می‌توان به مجله‌های «پرتو» و «شرق» اشاره کرد. مدیریت بخش ادبی ژورنال دو تهران، که در مؤسسۀ اطلاعات منتشر می‌شد، از دیگر فعالیت‌های سعید نفیسی در حوزۀ روزنامه‌نگاری بوده است. او همچنین، به‌عنوان مقاله‌نویس، با مجلاتی چون «سخن» و «یغما» همکاری می‌کرد. تدریس ادبیات و حقوق در دانشگاه تهران از مناصب دانشگاهی سعید نفیسی و عضویت پیوستۀ فرهنگستان علوم، نمایندگی دولت ایران در کمیتۀ فنی وحدت نام‌های جغرافیایی سازمان ملل متحد، نمایندگی ایران در مراسم هزارۀ فردوسی در اتحاد جماهیر شوروی، ریاست ادارۀ استخدام وزارت فلاحت و ریاست مدرسۀ عالی تجارت از مناصب دولتی او بود. نفیسی همچنین مؤسس شعبۀ ادبیات فارسی دانشگاه علیگرِ هندوستان بوده است. او جوایز مختلفی را، به ‌دلیل فعالیت‌های فرهنگی‌اش، دریافت کرد که از آن جمله می‌توان به نشان درجه اول علمی، نشان سپاس درجه اول، نشان لژیون دونور فرانسه و نشان علمی افغانستان اشاره کرد. نفیسی در آکادمی علوم فرانسه نیز عضویت داشت. از سعید نفیسی آثار متنوع و متعددی، اعم از پژوهش تاریخی و ادبی و تصحیح و داستان و شعر و...، منتشر شده که از جملۀ آن‌ها می‌توان به مجموعه داستان‌های «ماه نخشب» و «ستارگان سیاه» و کتاب پژوهشی «تاریخ اجتماعی ایران: از انقراض ساسانیان تا انقراض امویان» اشاره کرد. نفیسی همچنین آثار گوناگونی را از ادبیات اروپایی به فارسی ترجمه کرد که کتاب‌های «ایلیاد»، «اودیسه» و «آرزوهای بربادرفته» از آن جمله‌اند.