جونیور، کاریکاتوریست نوجوانی‌است که با مشکلات جسمی به دنیا آمده است. او در منطقه‌ی اسپوکن، یعنی محل زندگی سرخ‌پوست‌های آمریکایی زندگی می‌کند. آدم‌های دور و برش به جز یک دوست، همگی آزارش می‌دهند. او تصمیم می‌گیرد از این منطقه خارج شود و به مدارس دولتی سفیدپوست‌ها در ریردنِ واشینگتن برود تا آموزش‌های بهتری دریافت کند. قبیله‌اش او را خائن می‌دانند و جامعه‌ی سفیدپوست اذیتش می‌کند. او سرانجام با غلبه بر نقاط ضعف خود و به شیوه‌ای خلاقانه هویت خود را خلق و بازآفرینی می‌کند.
در قسمتی از کتاب خاطرات صددرصد واقعی یک سرخپوست پاره‌وقت می‌خوانید:
وقتی به دنیا آمدم توی مغزم آب بود.
دقیق‌ترش را بخواهید، نه، آب نبود. راستش به دنیا که آمدم مایع نخاعی داخل جمجه‌ام بیش از اندازه بود. اما مایع نخاعی مغز اصطلاح شیک دکترها برای روغن داخل مغز است. روغن مغز توی لوب‌ها همان کاری را می‌کند که روغن ماشین توی موتور. یعنی باعث می‌شود قطعه‌ها نرم و روان کار کنند. اما وضع من وارونه بود یعنی موقع تولد توی جمجه‌ام آنقدر روغن بود که کم‌کم غلیظ و چندش‌آور و قروقاتی شد و برعکس کار را خراب کرد، تا جایی که موتور فکر کردن و نفس کشیدن و زندگی‌کردنم به پت‌پت افتاد و خفه کرد.
مغزم داشت توی روغن غرق می‌شد.
ادامه keyboard_arrow_down
