مرده‌های بی کفن و دفن، نمایشنامه‌ای از سارتر است با موضوع جنگ و مقاومت. شخصیت‌ها از یک طرف پارتیزان‌های گرفتار و از طرف دیگر افراد میلیس هستند که با اشغالگران بیگانه همراه شده و به جنگ وطن‌پرستان رفته‌اند که پارتیزان‌ها دستگیر می‌شوند و شکنجه می‌گردند...
در نمایشنامه مرده‌های بی کفن و دفن، بیش از آنکه به اهمیت سیاسی مقاومت بپردازد، مشکلات روانی و اخلاقی را بیشتر پررنگ می‌کند و با قرار دادن مقاومت به عنوان موضوع اصلی نمایشنامه سعی بر آن داشته که فرانسوی‌ها همیشه به یاد داشته باشند که چه فاجعه‌ای بر آن‌ها روا شد.
در بخشی از نمایشنامه مرده‌های بی کفن و دفن می‌خوانید:
تابلوی اول: یک انبار با تمام اشیاء بی قاعده‌ای که می‌تواند دربر داشته باشد: اتومبیل بچه، چمدان کهنه و غیره... و یک مانکن خیاطی.
تابلوی دوم: یک کلاس درس و به دیوار تصویری از پتن.
تابلوی سوم: انباری تابلوی اول.
تابلوی چهارم: کلاس درس، تابلوی دوم؛ لباسهای مانکن و میلیسین‌ها.
مرده‌های بی‌کفن و دفن برای نخستین‌بار در هشتم نوامبر 1946 در تئاتر آنتوان (به‌مدیریت سیمون بریو) نمایش داده شد.
تابلوی اول
انباری که از یک پنجره شیروانی نور می‌گیرد. اشیاء بی‌قاعده به‌هم‌ریخته:
چند چمدان، یک گاز کهنه، یک مانکن خیاطی. کانوریس و سوربیه، یکی روی یک چمدان و دیگری روی یک چهارپایه کهنه نشسته‌اند. لوسی روی گاز نشسته. دست‌های‌شان با دستبند بسته شده. فرانسوا در طول انبار راه می‌رود. او هم دستبند به دست دارد. هانری روی زمین دراز کشیده و خوابش برده است.
صحنه اول
کانوریس، سوربیه، فرانسوا، لوسی، هانری
فرانسوا بالاخره حرف می زنید یا نه؟
سوربیه [سرش را بالا می‌آورد] می‌خواهی چه بگوییم؟
فرانسوا مهم نیست چه چیز، به شرطی که صدایی بلند شود.
صدای موسیقی مبتذل و پر هیاهویی پخش می‌شود.
رادیوی طبقه پایین است.
سوربیه این هم سروصدا.
فرانسوا این نه: این سروصدای آنهاست. [باز راه می‌افتد، بعد ناگهان می‌ایستد] ها!
سوربیه دیگر چه؟
ادامه keyboard_arrow_down
