آدم‌ها روی پل
شعرهایی که عادی‌ترین موضوعات و موقعیت‌های زندگی روزمره را به معماهایی دربارة زندگی و جهان و روابط انسانها پیوند می‌زنند. ویسواوا شیمبورسکا در شعرهای مجموعۀ آدم‌ها روی پل ساده‌ترین امور را، با تخیل و دیدِ نامتعارف و شاعرانة خود، پیچیده و رازآلود می‌کند. او در دل واقعیت‌های پیرامون خود و امور روزانه چیزهایی می‌بیند که در ظاهر و با نگاهِ متعارف به چشم نمی‌آیند. شعرهای او شعرهای تردید و پرسش‌اند؛ شعرهایی که واقعیت‌های روزانه و عادتی‌ترین امور زندگی را به اموری رازآلود بدل می‌کنند و از آنچه مرئی است به آنچه نادیدنی است راه می‌جویند. در بخشی از مقدمۀ ترجمۀ فارسی آدم‌ها روی پل دربارة جهان شعری شیمبورسکا آمده است: «هنرِ بیان شیمبورسکا در این است که توسط نمایاندنِ آنچه که هست – در علم، جامعه، سیاست، تاریخ و ماقبل تاریخ و غیره – فضاهایِ بی‌کران آنچه که نیست را می‌شکافد و چیزهایی را بیرون می‌کشد و جلوه می‌دهد که یا بر اثر تصمیم‌گیری‌هایی در افقِ توجهِ آدمی قرار نگرفته و دور از چشم و در تاریکیِ ناخودآگاه به حیاتِ خود ادامه می‌دهند، یا برایِ چشمِ آدمی قابل رؤیت نیستند.» در این مقدمه همچنین از شیمبورسکا با صفت «شاعرِ مکان‌هایِ خالی و خلأها» یاد شده است.
مجموعه شعر آدم‌ها روی پل با ترجمۀ مارک اسموژنسکی، شهرام شیدایی و چوکا چکاد در نشر مرکز منتشر شده است. این ترجمه همراه با پیشگفتاری است در معرفی جهان شعری شیمبورسکا و ویژگی‌های شعر او به مخاطب فارسی‌زبان.
دربارة نویسنده: ویسواوا شیمبورسکا (2012 – 1923)، شاعر، مقاله‌نویس و مترجم لهستانی و برندة جایزة نوبل ادبیات سال 1996 میلادی.
ادامه keyboard_arrow_down
