سینمای اگزیستانسیالیستی
کند و کاوی در مفهوم معنا و بی‌معنایی در عالمِ فیلم و سینما. ویلیام سی. پامِرلو در کتاب سینمای اگزیستانسیالیستی فیلم‌هایی از تاریخ سینما را از منظر اگزیستانسیالیستی و با تمرکز بر عنصر معنا و بی‌معنایی در این فیلم‌ها تحلیل می‌کند. او در این تحلیل به شخصیت‌هایی در این فیلم‌ها می‌پردازد که یا زندگی‌شان از معنا تهی شده و یا در برابر معناباختگی می‌ایستند و با تن زدن از آن، می‌کوشند معنا خلق کنند و به زندگی خود معنا بدهند. اینگمار برگمان، فدریکو فلینی، مایکل آنجلو آنتونیونی و وودی آلن از جمله فیلمسازانی هستند که در این کتاب از منظر اگزیستانسیالیستی به فیلم‌هایشان پرداخته شده است.
کتاب شامل دو بخش است. نویسنده در بخش اول، با عنوان «فراهم کردن مقدمات: مسائل نظری»، به طرح درونمایه‌های اگزیستانسیالیسم و معرفی چهره‌های فلسفی مهم آن، نظیر کی‌یرکگور، نیچه، ژان‌پل سارتر، سیمون دوبووار و ...، می‌پردازد و نیز به رابطۀ میان فلسفه و فیلم و اگزیستانسیالیسم و سینما.
بخش دوم کتاب، با عنوان «فیلم‌های پرمعنا»، به تحلیل فیلم‌هایی اختصاص دارد که نویسنده، برحسب وجود مفاهیم اگزیستانسیالیستی و دغدغه‌های وجودی و پرداختن‌شان به موضوع معنا و بی‌معنایی، آنها را برای طرح بحث انتخاب کرده است. این بخش از پنج قسمت تشکیل شده است با عنوان‌های: «آنتونیونی: بی‌معنایی و جهان مدرن»، «دین‌داری در فیلم‌های اینگمار برگمان»، «نگاهی دوباره به راسکلنیکف: کاوش در چالش‌های اخلاقی معاصر در فیلم‌های وودی آلن»، «اصالت در فیلم‌های فدریکو فلینی» و «روح آزاد نیچه‌ای در انجمن شاعران مرده و هارولد و ماد».
کتاب سینمای اگزیستانسیالیستی با ترجمۀ نصراله مرادیانی در نشر بیدگل منتشر شده است.
ادامه keyboard_arrow_down
