وقتی که می‌میریم به کجا می‌رویم؟ آیا جایی برای رفتن هست؟
ریچارد هالووی، سراسقف اسکاتلند که اکنون دهه نود زندگی خود را سپری می‌کند، بر بالین بسیاری از زنان و مردان در حال احتظار نشسته و به آنها کمک کرده تا در آرامش جان خود را تسلیم کنند. او در کتاب خود به نام، در انتظار آخرین اتوبوس، با دیدی مثبت و عمیق به ما می‌گوید چه درس‌هایی می‌توان از مرگ آموخت: در می‌یابیم که جسم ما در حال از بین رفتن است، به شکست‌هایمان در زندگی فکر می‌کنیم و می‌توانیم دیگران و خودمان را ببخشیم. با خواندن این کتاب در می‌یابیم که با پذیرفتن مرگ، نه تنها به معنای زندگی خودمان بلکه به معنای زندگی در کل فکر خواهیم کرد.
در بخشی از کتاب در انتظار آخری اتوبوس می‌خوانید:
كلیسای قرون وسطایی سنت مری مگدالن در ناتینگها مشایر انگلیس عمارتی بسیار بزرگ است؛ آ نقدر بزرگ كه مجبورید برای دیدن یکی از جالب‌ترین ویژگی‌هایش، بسیار بادقت و تیزبینانه آن را نگاه كنید تا از نظرتان مخفی نماند. این ساختمان در قرن پانزدهم ساخته شده است. در آن دوران، انگلستان كشوری كاتولیك مذهب بود و مردم به شدت نگران اتفاقاتی بودند كه قرار بود پس از مرگ با آ نها مواجه شوند. اعتقاد بر این بود که زندگی آن جهانی و جایی که قرار است پس از مرگ بدانجا بروید، دقیقاً بستگی به زندگی این جهانی شما دارد. و بهشت، دورنمایی از كامل‌ترین و بی‌نقصترین نوع زندگی ازلی و ابدی در نظر گرفته می‌شد و گناهكاران هم ملعونین جاویدان جهنم بودند - البته پرواضح است که تفاوتی بس چشمگیر بین عاقبت این دو گروه دیده می‌شود. گروه اول در لذت و خوشی بی‌حدوحصر و گروه دوم در عذاب و شكنجه‌ای بی‌پایان قرار می‌گرفتند. اما جای نگرانی نبود، چون كلیسا همیشه راه‌هایی پیدا می‌كرد تا تعالیم سخت و مشق را ملایمتر و قابل تحمل‌تر كند و آنچه بعداً اتفاق افتاد این بود كه آ نها خانه‌ای در بین راه بهشت و جهنم از خودشان ابداع كردند كه به زبان لاتین به آن "محلی برای تطهیر" گفته می‌شد. این عالم نوساخته، در عقاید آن دوران، درست شبیه رختشوی‌خانه‌ای معنوی عمل می‌كرد كه در آنجا گناهكارانی كه روحشان را در زندگی زمینی، با گناه، چرك و آلوده كرده بودند، به مرور لكه‌ها و آلودگی‌ها را از روح خود پاك می‌كردند و پس از مدتی دوباره همان پاكی و طهارت اولیه را به‌دست می‌آوردند.
ادامه keyboard_arrow_down
