وجدان زنو

وجدان زنو
ایتالو اسوِوو سه رمان منتشر کرد؛ دو رمان اول‌اش با اقبال مواجه نشد و همین باعث شد بیست و پنج سال دست به قلم نبرد؛ بعد از بیست و پنج سال رمان سوم‌اش – وجدان زنو – را منتشر کرد و با این رمان به جرگه یکی از مهمترین نویسندگان قرن بیستم وارد شد. وجدان زنو برخلاف دو رمان قبلی اسوِوو با اقبال اهالی ادبیات مواجه شد. اسوِوو در این رمان در قالب حدیث نفس وارد حافظه مردی به نام زنو می‌شود که به توصیه پزشک روانکاوش شرح حال خود را روی کاغذ آورده است. رمان با مقدمه طنزآمیز و کنایی از پزشک روانکاوِ زنو آغاز می‌شود. در این مقدمه پزشک می‌گوید که بیمارش درست در حساس‌ترین لحظه دوره درمانی‌اش از درمان خود رویگردان شده و دکتر را از ثمره‌ای که می‌توانست از این درمان عایدش شود بی‌نصیب گذاشته است. دکتر هم به قصد انتقامجویی از بیمارش شرح حال او را به چاپ می‌سپارد.
آن‌گاه شرح حال بیمار آغاز می‌شود. وجدان زنو رمانی است که در آن طنز و تراژدی به هم آمیخته است. اسوِوو را چنانکه در مقدمه مرتضی کلانتریان بر ترجمه فارسی رمان اشاره شده متأثر از شوپنهاور و فروید دانسته‌اند اگرچه در مورد تأثیر او از فروید دیدگاه‌ها مختلف و متفاوت است.
بیچارگی انسان در برابر سرنوشت، مرگ‌اندیشی و زیستن میان درد و ملال از مضامین اصلی رمان وجدان زنو است؛ مضامینی که نشان از تأثیر اسوِوو از اندیشه‌های شوپنهاور دارد.
وجدان زنو با ترجمه مرتضی کلانتریان در انتشارات بان منتشر شده است.
درباره نویسنده: ایتالو اسوِوو (1928 – 1861)، رمان‌نویس ایتالیایی.