خورشید خانواده اسکورتا

خورشید خانواده اسکورتا ماجرای زندگی چند نسل از یک خاندان است. نسلی که همراه هم بودند و دوشا دوش هم شرافتمندانه زحمت کشیدند، هرچند شرور و تند خو. با وجود اینکه این کتاب می‌توانست جلدهای بیشتری به خود اختصاص دهد، به دلیل علاقه نویسنده اثر، لوران گوده به ایجاز، رمان خورشید خانواده اسکورتا تک جلدی است و چنان با ارزش که جایزه گنکور فرانسه را به خود اختصاص داده است.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
گرمای خورشید انگار داشت زمین را می ترکاند. کوچک ترین نسیمی برگ‌های درختان زیتون را نمی جنباند. همه چیز بی حرکت بود. رایحه تپه ها محو شده بود. سنگ از حرارت به ناله درآمده بود. ماه اوت با گرمای کشنده‌اش بر کوه‌های «گارگانو » سنگینی می‌کرد، درست مانند اربابی قدرتمند و مطمئن به خود. نمی‌شد باور کرد روزی در این سرزمین باران بار یده باشد.
آدم از خودش می‌پرسید پس این کشتزارها و زیتونستان‌ها با چه آبی آبیاری می‌شوند. نمی‌شد قبول کرد انسان یا حیوان یا گیاهی بتواند ز یر این آسمان خشک بی‌ثمر چیزی برای خوردن پیدا کند. ساعت دو بعد از ظهر بود و زمین محکوم به سوختن.
روی جاده پر گرد و خاک، الاغی به کندی حرکت می‌کرد. با رضا و تسلیم هر پیچ جاده را می پیمود. هیچ چیز او را از سماجتش در راه رفتن بازنمی‌داشت. نه هوای تفته‌ای که تنفس می‌کرد، و نه سنگ‌های نوک تیزی که سم‌هایش را می‌آزرد. هم چنان جلو می‌رفت و مردی که سوارش بود، انگار سایه‌ای بود محکوم به مجازاتی ازلی. مرد هیچ تکانی نمی‌خورد. گیج و منگ از گرمای هوا، الاغ را به حال خود رها کرده بود تا راه را طی کند و او را سنگ‌های داغ سرنوشت
به مقصد برساند. الاغ با اراده‌ای سرسخت و گنگ که با گرمای روز دست و پنجه نرم می‌کرد، وظیفه‌اش را انجام می‌داد. حیوان آهسته آهسته، متر به متر، بی آن که آهنگ راه رفتنش را کند یا تند کند، کیلومترها را درمی‌نوردید. مرد الاغ سوار از میان دندان‌های به هم فشرده‌اش، زمزمه کنان حرف‌هایی می‌زد که در هُرم گرما ناپدید می‌شد: «هیچ چیز نمی‌تواند مانعم شود...