پرنده ی من شومیز

پرندۀ من

«امیر از سکوت‌های من کلافه می‌شد. سکوت من او را می‌ترساند. کم‌کم عادت به پر حرفی پیدا کردم. حتی در مواقعی که لازم نبود. سال‌ها بعد یادگرفتم که حرف می‌تواند حتی مخفیگاهی بهتر از سکوت باشد...»
از متن کتاب

رمان «پرندۀ من» نوشتۀ فریبا وفی در 141 صفحه در نشر مرکز منتشر شده است. «پرندهٔ من» نخستین رمان فریبا وفی بود که بسیار مورد استقبال منتقدین قرار گرفت. این کتاب، برندۀ جایزه بهترین رمان سال 1381، جایزه سومین دوره جایزه هوشنگ گلشیری و جایزه دومین دوره جایزه ادبی یلدا شده است و از سوی بنیاد جایزه ادبی مهرگان و جایزه ادبی اصفهان مورد تقدیر قرار گرفت.
در نگاه اول، «پرنده من» نمونه‌ای دیگر از رمان‌های نویسندگان زنی به‌نظر می‌رسد که قهرمان اول آنها زنی خانه‌دار است و در آن قرار است صدای زن خانه‌دار و دغدغه‌های روزمره فضای اندرونی ثبت شود. اما از قرار معلوم این رمان تفاوت‌هایی اساسی با برداشت رایج از این سنت دارد. هدف رمان «پرنده من» نه صرفا صدا‌ دادن به زن و ثبت زندگی روزمره زنان خانه‌دار، بلکه ثبت حضور تناقضات کلی جامعه در دل زندگی روزمره زنانه و فضای اندرونی خانه است.
«پرندۀ من» داستان زنی با دو بچۀ کوچک است که بعد از مدت‌ها دربد‌‌ری، صاحب خانه‌ای پنجاه متری می‌شود و از این بابت خوشحال است اما خوشحالی‌اش زیاد طول نمی‌کشد. شوهرش امیر می‌خواهد خانه را بفروشد و به کانادا مهاجرت کند. زن نمی‌خواهد جایی برود. تازه دارد با نگاه به گذشته و تجزیه تحلیل آن جایگاه خودش را در زندگی پیدا می‌کند...

دربارۀ نویسنده: فریبا وَفی (1341) نویسندۀ ایرانی.
رتبۀ گودریدز: 2/3 از 5