در شعر آمریکا، امیلی دیکنسون تا به امروز همچنان شخصیتی محبوب و مرموز است. این «بانوی سفیدپوش»، که از دنیای بیرون برید و آرامش را فقط در واژگانش یافت، از زمان مرگش به بعد، بیشتر از دریچه اشعارش دیده شده، اشعاری که در اوج غم و انزوای زندگی او زیبایی و امیدش را به تصویر کشیده است.
کریستین بوبن، که خود نیز نویسنده‌ای گوشه‌گیر است، احساس قرابت با این شاعر داشته و در کتاب خود بانوی سپید در قالب گزارشی مختصر و شاعرانه از زندگی دیکنسون، یاد او و اثری که به جهانیان تقدیم کرده را گرامی می‌دارد. با این تعبیر نوین و شخصی زندگی دیکنسون، یک نفر می‌تواند دیکنسون را هم با اشعار او و هم برداشت بوبن از آثار او و حقایق جسته گریخته‌ای که از زندگیش موجود است بشناسد.
در بخشی از کتاب بانوی سپید می‌خوانید:
کمی پیش از ساعت شش صبح روز پانزدهم ماه مه 1886 درحالی که آواز پرندگان در باغ طنین انداخته و آسمان صورت یرنگ را جلا می‌دهد و یاسمن‌ها هوا را با عطر خویش تقدس می‌بخشند، صدایی که به مدت دو روز در خانۀ دیکینسون‌ها هر اندیشه‌ای را ویران می‌کرد خاموش شد، صدای نفس دشوار، مسدود و بیدار همانند صدای اره‌ای بر تخت‌های تسلیم نشدنی این صدا قطع شد: امیلی ناگهان به طرز خشونت باری رو به سوی خورشید نادیدنی کرد، خورشیدی که دو سال تمام روح او را به تدریج می‌سوزاند. مرگ ناگهان همۀ اتاق را پُر کرد.
شعر، دخترِ معلول آسمان است، شکست ساکت جهان و دانش آن. دکتر بیگلون تنها پس از دیدن بیمار سفیدپوشش که بر تخت خفته بود نسخه می‌نوشت. چون اجازه ورود نداشت، از آستانه در تشخیص را اعلام می‌کرد. امیلی پنجاه وپنج سال داشت. هیچ‌کس در شهر آمهرست از بیست وپنج سال پیش او را ندیده بود.
ادامه keyboard_arrow_down
