مو قرمز

موقرمز
داستان قدیمی پدرکُشی، به روایت نویسنده‌ای مدرن. اُرهان پاموک در رمان موقرمز از رابطه پدر و فرزند و استاد و شاگرد سخن می‌گوید و نیز از عشق و از هویت. شخصیت اصلی داستان پسری است که پدرش یک روز می‌رود و برنمی‌گردد و پسر با مادرش تنها می‌ماند. پسر برای معاش دنبال کار می‌رود و چاه‌کن می‌شود و وابستگی شدیدی به استاد خود پیدا می‌کند. او همچنین به زنی دل می‌بازد و همین دلباختگی فرجام رمان را رقم می‌زند. اینک بخشی از این رمان: «... از همان موقع می‌دانستم که فکرها گاهی با کلمات در ذهن ما مجسم می‌شوند و گاهی با تصاویر. بعضی وقت‌ها فکری به سرم می‌زد که تجسمش با کلمه‌ها ممکن نبود، درحالی‌که تصویرش واضح بود... مثلاً احساسی که از دویدن زیر باران به من دست می‌داد، بارانی که انگار با سطل بر سرم ریخته می‌شد، در یک تصویر یکپارچه مقابل چشمانم جان می‌گرفت، درحالی‌که اندیشیدن به آن در قالب کلمات برایم بی‌نهایت دشوار بود. البته گاهی هم افکاری داشتم که فقط با کلمات قابل اندیشیدن بودند، و هرگز نمی‌توانستم تصویری از آن‌ها بسازم، مثلاً نور سیاه، امری که بی‌انتها باشد، اصلاً خود بی‌کرانگی، یا مثلاً تصور مرگ مادرم.
شاید هنوز بچه بودم. گاهی از عهده‌ی نیندیشیدن به چیزهایی که نمی‌خواستم برمی‌آمدم. البته گاهی هم عکس این می‌شد، از عهده‌ی نیندیشیدن به کلمه یا تصویری که اصلاً نمی‌خواستمش به هیچ وجه برنمی‌آمدم.»
رمان موقرمز با ترجمه عین‌له غریب در نشر چشمه منتشر شده است.
درباره نویسنده: اُرهان پاموک (- 1952)، داستان‌نویس، فیلمنامه‌نویس و ناداستان‌نویسِ اهل ترکیه و برنده جایزة نوبل ادبیات سال 2006 میلادی.