آخر بازی/ در انتظار گودو
Waiting for Godot / End Game
نمایشنامه «آخر بازی/ در انتظار گودو» دو اثر به یادماندنی و شناخته شده از «ساموئل بکت» هستند. او با نمایشنامه «در انتظار گودو» بسیار مورد توجه قرار گرفت و نمایشنامه برای اولین بار در 1953 در پاریس به روی صحنه رفت. همچنین نمایشنامه «آخر بازی» هم مورد استقبال مخاطبان بسیاری بوده است. «ساموئل بکت» را بنیان گذار سبک نمایش نامه نویسی معروف به پوچی، می‌شناسند. شخصیت‌های نمایشنامه‌های او بیشتر در جستجوی هویت هستند و همواره در رنج‌اند. رنجی که پایانی ندارد، انتظاری که بی‌نهایت است و شخصیت‌هایی که سرگردانند و روبه افول می‌روند نمایشنامه «در انتظار گودو» یک تراژدی کمدی در دو پرده که از انتظار دو شخص در روزهای پایانی زندگی‌شان می‌گوید. آنها منتظر گودویی هستند که نمی‌دانند کی می‌آید. تصمیم می‌گیرند دست از انتظار بردارند و بروند؛ اما تکان نمی‌خورند. «آخر بازی» به پایان بازی زندگی اشاره دارد، پایانی که هیچ اتفاقی نمی‌افتد و همان «هیچ» دارای اهمیت فراوانی می‌شود.عنوان «آخر بازی» وام‌گرفته از بازی شطرنج است. با اینکه نمایشنامه درباره بازی شطرنج نیست، اما وضعیت پایان بازی شطرنج با پایان زندگی مقایسه می‌شود. در واقع، پایان بازی شطرنج اتفاقی روی نمی‌دهد، بلکه ما را بیشتر متوجه آغاز بازی می‌کند ودر زندگی عادی نیز این اتفاق می‌افتد. ناگفته نماند: «ساموئل بکت» در سال 1969 برنده جایزه ادبی نوبل شد.کتاب «آخر بازی/ در انتظار گودو» به همراه نقد و بررسی توسط«بهروز حاجی محمدی» به فارسی ترجمه شده است.
درباره نویسنده: مایکل وارتون، منتقد و استاد ادبیات فرانسه
رتبه گودریدز: 4 از 5
ادامه keyboard_arrow_down
