اولئانا
نمایشنامه‌ای دربارة قدرت و شبکۀ درهم‌تنیده و جلوه‌های مرئی و نامرئی آن. دیوید ممت در نمایشنامۀ اولئانا بازی و به واقع جنگ پنهان و آشکار قدرت را میان یک استاد دانشگاه (مردی به نام جان) و دانشجوی او (دختری به نام کارول) در قالب درامی با دیالوگ‌هایی که هنرمندانه خلق شده‌اند به نمایش می‌گذارد. در آغاز نمایشنامه این طور می‌نماید که جان، به عنوان استاد، در مقابل کارول، که دانشجویی دختر است، دست بالا را داشته باشد. کارول مقهورِ جان به نظر می‌رسد و نیازمند کمک و راهنماییِ او و جان، در گفت‌وگویی که میان این دو در جریان است، مسلط بر کارول می‌نماید. پایان کار اما به نحوی دیگر رقم می‌خورد. ممت در طول نمایشنامه تَنِش را با مهارت پیش می‌برد و به اوج می‌رساند و خشونت پنهان در مناسبات و سلسله‌مراتب قدرت را هنرمندانه آشکار می‌کند. از طرفی زبان در این نمایشنامه خود به مثابه موضوعی مرتبط با قدرت و مناسبات قدرت مطرح است. این ارتباط را از جمله در صحبت‌های کارول و جان در باب اصطلاحات مربوط به سیستم دانشگاهی، سیستمی که در نمایشنامۀ اولئانا به عنوان جلوه‌‌ای از قدرت مسلط حضور دارد، می‌بینیم. نمایشنامه به نحوی تمام می‌شود که در پایان نمی‌توان به قطع و یقین در سمتِ هیچ یک از دو شخصیت ایستاد.
نمایشنامۀ اولئانا با ترجمه و مقدمۀ علی‌اکبر علیزاد در نشر بیدگل منتشر شده است. ترجمۀ فارسی این نمایشنامه با مقاله‌ای با عنوان « اولئانا: زبان و قدرت» و سالشمار زندگی دیوید ممت همراه است.
دربارة نویسنده: دیوید ممت (- 1947)، نمایشنامه‌نویس، فیلمنامه‌نویس و فیلمساز آمریکایی.
ادامه keyboard_arrow_down
