پدر حضانتی

پدرِ حضانتی
یک روایت اتوبیوگرافیکِ دلنشین، شیرین و در عین حال تلخ و اندوهبار درباره پدری از دست رفته. راوی رمان پدرِ حضانتی، نوشتۀ دیدیه وَن کولارت، مردی است که از پدرش و خطاب به او سخن می‌گوید؛ این مرد در واقع خود دیدیه وَن کولارت است که از پدرش که وکیلی محبوب و انسانی شریف بوده حرف می‌زند و از روابطش با پدر و از شخصیت او و دغدغه‌های اجتماعی‌ و شفقت و انسانیت‌اش. پدرِ حضانتی رمانی است در سوگ یک پدر دوست‌داشتنی که راوی جای خالی او را به شدت در زندگی‌اش احساس می‌کند. این روایت البته روایتی سوزناک و سانتی‌مانتال نیست، بلکه روایتی واقع‌گرایانه است که جلوه‌های گوناگون شخصیت پدر راوی را به نمایش می‌گذارد؛ پدری با خصوصیاتی ضد و نقیض که در بخشی از رمان از زبان راوی خطاب به او که دیگر نیست می‌خوانید: «جلو ورودی کلیسا و در قبرستان همۀ آدم‌ها، از هر نسلی که بودند، در ستایش تو یک پرسش دردناک را تکرار می‌کردند، "بعد از این دیگر چه کسی مرا خواهد خنداند؟" تو؛ بازیگر نافذ، بامزه، غیرقابل‌کنترل، خودمحور و انسان بخشنده و سودمندی بودی که با بدل کردن درام‌هایت به نیروی حیات، رنج‌هایت به انرژی مثبت، افسردگی‌های مُزمنت به شوخ‌طبعی ویرانگر و جنون مادرزادی‌ات به سخت‌گیری شغلی، یک قرن را سپری کرده بودی.
تو؛ وکیل وسواسی و دلقک خستگی‌ناپذیر، قهرمان جنگ غیرنظامی، مرد قانون که در سال‌های اشغال فرانسه توسط ارتش آلمان نزد کمونیست‌ها بسیار محترم شده بودی...»
پدرِ حضانتی با ترجمه و مقدمۀ بنفشه فریس‌آبادی در نشر چشمه منتشر شده است.
درباره نویسنده: دیدیه وَن کولارت (- 1960)، داستان‌نویس بلژیکی‌تبارِ فرانسوی.