سقوط

سقوط
روایتی مدرن از هبوط انسان. آلبر کامو در رمان کوتاه «سقوط» در قالب تک‌گویی وکیلی به نام ژان باتیست کلمانس و از زبان این وکیل که راوی داستان است سقوط او را به استعاره‌ای از هبوط آدم از بهشت و سرگشتگی او بر روی زمین بدل می‌کند. کلمانس که روزگاری وکیلی خوشنام و موفق و همه‌چیزتمام بوده و از وضعیت و جایگاه خود رضایت کامل داشته است اکنون در میکده‌ای در آمستردام مقابل شخص دیگری نشسته و زبان به اعتراف گشوده و آن روی سکه خود را نمایان می‌کند و نشان می‌دهد که نه تنها انسانی کامل بی‌عیب‌ونقص نیست بلکه آدمی است با خطاها و گناههای بی‌شمار. چنانکه کلمانس برای مخاطبِ خاموش خود نقل می‌کند ماجرای سقوط او از زمانی آغاز شده که سقوط زنی را از پل به درون آب دیده و به روی خود نیاورده و از خود واکنشی نشان نداده است. از آن دم زندگی برای کلمانس جهنم می‌شود و عذاب و تشویش و اضطراب به سراغش می‌آید. سقوط آن زن از پل آغاز سقوط کلمانس است. کلمانس در این رمان نه یک فرد بلکه نمودی از آدمیان است و کامو نوع انسان را در وجود او ترسیم کرده است. کلمانس آدمی است در وحشت مدام از قضاوت‌شدن از سوی دیگران. او در اعتراف خود به دیگری چهره خطاکار آدمی را از پشت ظاهر غلط‌انداز آشکار می‌کند. پوچی و گناه و سرگشتگی از جمله مضامین مطرح‌شده در این رمان است.
ترجمه شورانگیز فرخ از رمان «سقوط» در انتشارات نیلوفر منتشر شده است.
درباره نویسنده: آلبر کامو (1960 – 1913)، داستان‌نویس، نمایشنامه‌نویس، مقاله‌نویس، فیلسوف و روزنامه‌نگار فرانسوی و برنده جایزه نوبل ادبیات سال 1957.