بررسی چهار دهه تحول‌خواهی در ایران
در سالهای بعد از انقلاب دو گرایش عمده به اسلام در سیاست ایران وجود داشته و این هر دو گرایش در مقاطع مختلف در ساختار سیاسی ایران حضوری پر رنگ داشته. یکی از این گرایش‌ها اسلام سیاسی و انقلابی است که اصولگرایان مدافع آن‌اند و دیگری اسلام پسا سیاسی که اصلاح‌طلبان از آن پیروی می‌کنند. گرایش اول بر قرائتی از اسلام مبتنی است که رویکردی انقلابی دارد؛ تأکید این گرایش بر مبارزه سیاسی است و بر وجهی از اسلام که روحیه انقلابی و مبارز را تقویت می‌کند. اصولگرایان مدافع این گرایش‌اند. گرایش دوم اما در پی تطبیق اسلام با مدرنیته و دموکراسی و آزادی‌های اجتماعی است و معتقد به اینکه اسلام با دموکراسی و مدرنیته منافاتی ندارد و این دو قابل جمع هستند.
رحمن قهرمانپور در کتاب بررسی چهار دهه تحول‌خواهی در ایران این دو گرایش را به عنوان اصلی‌ترین گرایش‌هایی که آینده تحولات سیاسی در ایران را رقم خواهند زد بررسی کرده است.
چنانکه در کتاب می‌بینیم این هر دو گرایش دو وجه از تحول‌خواهی‌اند. در وجه اول که همان اسلام سیاسی است تحول‌خواهی به صورت انقلاب بروز کرده و در وجه دوم یعنی اسلام پسا سیاسی به صورت اصلاحات.
نویسنده در این کتاب تحول‌خواهی در ایران پس از انقلاب را در پیوند با هویت دینی مورد بررسی قرار داده و تأثیر هویت دینی و اسلامی را بر سیاست ایران نشان داده است.
بررسی چهار دهه تحول‌خواهی در ایران را انتشارات روزنه منتشر کرده است.
درباره نویسنده: رحمن قهرمانپور (-1354)، نویسنده و پژوهشگر ارشد روابط بین‌الملل دیپلماسی ایرانی.
ادامه keyboard_arrow_down
