بازگشت به افق انقلاب

در پشت جلد کتاب افق انقلاب می‌خوانید:
یکی از ویژگی‌های افق انقلاب این بود که میدان عمل همگانی بود و به تعبیری میدان قدرت بود.
این‌ها واقعا دیگر تئوری نیست و بخشی از آن‌ها تجربه زیسته ایرانیان است. انقلاب حقیقتا یک میدان نیرو بود، که فرد و ابتکارات شخصی در آن حضور زنده داشتند. یعنی رفتار آدم‌ها سازمان یافته نبود. انقلاب ایران، انقلاب یک حزب نیست. یعنی رهبران انقلابی از میدان عمل نیروهای خرد، ثمره‌های قدرت بزرگ می‌چینند. درحقیقت، برای نسلی که انقلاب کرد، همین‌گونه بود.
بنا به یادداشت نویسنده در کانال تلگرامش: کتاب بازگشت به افق انقلاب، مربوط به مطالبی‌است که سالها پیش در یک کارگاه پژوهشی در اصفهان برگزار شد. در این کارگاه ضمن تحلیل تحولات ایران پس از انقلاب از منظر نظریه گفتمان، بحران های امروز را تحلیل کرده‌ام.
در این کارگاه بر این باور بودم که برای شکستن بن بست‌هایی که امروز روح و روان جامعه ما را می‌فرساید، باید دوباره به افق دوران انقلاب بازگردیم. افقی که از خصیصه شمولیت و عام نگری بهره‌مند بود. هنوز در انحطاط ناشی از خاص‌گرایی‌های ویرانگر امروز نیافتاده بود و زخم حذف و طرد تن آن را نفرسوده بود. هر هویتی راه فردای خود را به شرط ارجاع دوباره به سرچشمه ظهورش می‌گشاید.
حال و روز عسرت بار ما نه با گسیختن بلکه با ارجاع به آنچه از آن گسیخته‌ایم درمان‌پذیر است. بازگشتی برای عبور.